Author: admin

Spotykamy się dzisiaj w Ewangelii z taką sytuacją: Cieśla, o którym nie wiemy nawet, czy umiał pływać, radzi doświadczonemu rybakowi, żeby ten wypłynął na połów w porze, w której z zasady się nie łowi, bo po prostu wtedy ryby nie biorą. Tłum na brzegu się przygląda. Kompromitacja wisi w powietrzu. A Cieśla nie tylko, radzi, ale wręcz domaga się tego! Wyobrażam sobie Piotra, który bardzo głośno woła: „Na Twoje słowo zarzucę sieć!” Jeśli się coś nie powiedzie, zawsze będzie mógł mówić: „Przecież sami widzieliście, ja nigdy bym nie wypłynął, ale Jezus i Jego słowo…” I nagle: „Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać”. Słowo Jezusa! Ilekroć się do niego stosujemy, tylekroć cuda są w zasięgu ręki.

Panie Jezu, otwieraj nas na Twoje Słowo! Uwielbiamy Cię! Amen!

Pierwsze wystąpienie Pana Jezusa w rodzinnym Nazarecie i powiedzielibyśmy: „klapa!”. Mimo, że ziomki odkrywają w Jego słowach Bożą łaskę, to jednak natychmiast ją odrzucają. „Przecież Jezus, to nasz sąsiad! Czy łaska Boża może działać przez sąsiada? Czy nie jest to zbyt banalne, zbyt proste, aby było prawdziwe?” – tak kombinowali i kombinowali, i łaska przeszła im koło nosa. No właśnie, czy łaska Boża może działać przez sąsiada, syna, córkę, zięcia, synową, teściową, obcokrajowca, polityka itd. itp. No pewnie!

            Panie Jezu, daj mi oczy i uszy otwarte, żeby Twoja łaska, przez moje uprzedzenia, nie przeszła i mnie koło nosa! Jezu, podsuwający mi pod nos tyle darów, bądź uwielbiony! Amen!    

Dziś obchodzimy w Kościele Niedzielę Słowa Bożego. Nie mamy tego szczęścia, by w swoim domu posiadać Najświętszy Sakrament, ale mamy do swojej dyspozycji Pismo Święte. To jest nasze domowe tabernakulum. Możesz umieścić Księgę na szczególnym miejscu. Jeśli chcesz, możesz klęczeć, gdy Ją czytasz, pokłonić się, zanim Ją otworzysz i zamkniesz; możesz tez ucałować stronę, na której skończyłeś lekturę, jak kapłan po przeczytaniu Ewangelii. Z delikatnością i szacunkiem, jak Chleb na stole, który zastawił dla ciebie Pan. W dzisiejszą niedzielę rozważamy fragment Ewangelii wg św. Łukasza, z którego dowiadujemy się, że jej adresatem jest niejaki Teofil. To imię znaczy dosłownie „przyjaciel Boga”.  Ewangeliście najprawdopodobniej chodziło o jakiegoś konkretnego człowieka. Ale można to imię odczytać także metaforycznie. Kto czyta Ewangelię, ten staje się „przyjacielem Boga”.

            Panie, bądź uwielbiony w Twoim życiodajnym Słowie. Amen!

A najgorzej, jak zwykle, mają ci, po ludzku, ostatni. Słudzy. Którzy nie dość, że „urobieni po pachy” podczas weselnej uczty, mają dodatkowo realizować jakieś absurdalne kaprysy gości. Co myślą? Co czują? Nie wiemy. Ale wątpię, żeby z entuzjazmem podśpiewywali sobie pod nosem dźwigając kolejne naczynie z wodą i wlewając je do kamiennej stągwi.

            Ostatecznie jednak, to oni pierwsi widzą cud. Niczym pasterze u żłóbka. I tu, i tam w tle Niewiasta. Nawet jeśli więc wydaje ci się, że jesteś ostatni z ostatnich i robisz najbardziej bezsensowne rzeczy pod słońcem rozejrzyj się, czy nie ma Jej w pobliżu. A nawet jeśli Jej nie widzisz, to zawierz Jej te sprawy, a doświadczysz cudu usensownienia i przemiany…