„Dziękuję”
zob. Łk 17, 11-19
Niby prosta sprawa: zwykłe „dziękuję”, ale to ono jest granicą pomiędzy samotnością 9 tych, którym się należy i wspólnotą z Jezusem tego jednego (obcokrajowca! heretyka! innego! Samarytanina!), który podziękował. To ono jest miernikiem tego, co tak naprawdę w nas siedzi: roszczeniowe nastawienie do życia, które będzie rodziło nieustanne niezadowolenie, a w konsekwencji brak szczęścia, czy nastawienie do życia, które nawet trudne sprawy jest w stanie zmieścić w Eucharystycznym Chlebie i za nie podziękować? Takim ludziom szczęścia nie jest w stanie zabrać nikt i nic.