Category: Rozważanie

Od pewnego czasu, gdy słyszę Ewangelię o Marcie, to przypomina mi się nieco zmodyfikowana wersja tej Ewangelii: “Marto, Marto, niepokoisz się o wiele a potrzeba tylko jednego – lepszej organizacji pracy…”. Dlaczego zapamiętałem ten nowoczesny, dowcipny wariant? – bo prawdopodobnie to jest moja naturalna i pierwsza reakcja na zbyt dużo zajęć, zbyt napięty grafik, natłok prac: lepiej je zorganizować, ułożyć, zwiększyć wydajność. A może właśnie od czasu do czasu manewru Marii potrzeba? – wierzącej, że gdy się człowiek zatrzyma i posłucha Mistrza, to odkryje priorytety, odsieje to co niepotrzebne i przed wszystkim będzie wiedział po co i na co tak biega i biega…

Napaść zbójców na człowieka z dzisiejszej Ewangelii jak i większość wydarzeń, też tych z naszego życia, gdyby je wyjąć z szerszego kontekstu, okazuje się bezsensem, sytuacją bez wyjścia, “końcem świata”. Kontekstem tym jest działanie Boga w życiu człowieka, Jego plan, który obejmuje nie kilka chwil, jedną czy dwie sytuacje, ale całe życie, a do tego wieczność.

            Panie Jezu, Ty wszystko przecież wiesz, Ty wiesz dlaczego dzisiaj spotyka mnie to, co mnie spotyka. Ty nawet wiesz, jakie dobro z tego może wyniknąć! Tobie się oddaję! I uwielbiam! Amen!

Nie lubimy spoilerów, gdy chodzi o film albo książkę, jednak w tym przypadku jest dokładnie odwrotnie – Jezus posyła uczniów, aby poszli wcześniej tam, gdzie On sam zamierza przyjść. Zadaniem posłanego ucznia jest głoszenie pokoju, przynoszenie uzdrowienia i zwiastowanie królestwa Bożego. Dobry posłaniec to taki, który wzbudza w spotykanych ludziach tęsknotę i wypatrywanie zbliżającego się Jezusa, bo widząc go myślą sobie: skoro on przynosi takie rzeczy, to jak wspaniały musi być ten, który idzie za nim?

Panie Jezu, uwielbiamy Cię!

O czym jest moje życie, w jakim kierunku zmierza, dla kogo/czego żyję?  Dzisiejsze czytania prowokują mnie do postawienia sobie takich pytań, prezentując Eliasz, Elizeusza, Jezusa, będących w drodze, poświęconych misji. Św. Paweł podpowiada, że wśród możliwych odpowiedzi na pytanie o kierunek życia jest również ta: “ku wolności!”.

            Panie Jezu, nie pozwól mi zatrzymać się w miejscu! I pomóż odkryć i pokochać tę prawdę, że jedynie w Tobie i z Tobą naprawdę mogę być wolny! Uwielbiam Cię!

           Dużym nieporozumieniem jest myślenie, że idąc z Jezusem nie będę miał problemów, a moje życie stanie się beztroskie i wypełnione sukcesami. Pójście za Jezusem, to niesienie krzyża. Co prawda On sam zapowiada, że jarzmo i brzemię niesione z Nim stają się słodkie i lekkie, ale jednak wymagają zmagań, walki, zapierania się siebie. Ale uwaga! Ci, którzy ufają Panu odzyskują siły, które wkładają w niesienie krzyża. Odzyskują z nawiązką! Odzyskują przeobficie! Ponad miarę!
Panie Jezu, bardzo Cię prosimy, ucz nas, jak stracić siłę, żeby jej nie stracić! Uwielbiamy Cię! Amen.  

Świat się zmienia. Postęp technologiczny. Klimat ponoć też. Jest jedna rzecz, która zmianom się nie daje, tym zmianom się wymyka, tym zmianom nie podlega. Ludzkie serce. Zawsze tak samo, na zawsze, na wieki, zawsze tak bardzo będzie pragnęło miłości. Bo tak jest stworzone, tak mu jest dobrze, tak mu jest pięknie.

Ten głód miłości jest zakodowany w naszym DNA. Bo myśmy przez Miłość i dla Miłości zostali stworzeni. A dzisiejsze święto o tym przypomina. Że my wszyscy jesteśmy ludźmi Trójcy Świętej. I dlatego można mieć nadzieję, że wszystkie głody naszego serca będą zaspokojone. A ta nadzieja zawieść nie może. Zapyta ktoś dlaczego? A dlatego, że On już jest. Już miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany. Zatrzymaj się na chwilę, zmierz sobie puls. On z serca. A w nim miłość Boża rozlana przez Ducha Świętego.     

„Przyjdź Duchu Święty!”

            Tam gdzie Duch, tam miłość – jedność, która nie niszczy różnorodności; daje możliwość porozumienia się, choćby było języków wiele.
            Tam gdzie Duch, tam znika strach przed śmiercią – pojawia się pewność, że jesteśmy dziećmi Ojca, który zawsze staje po stronie życia i zmartwychwstania. 
            Tam gdzie Duch, tam nie ma samotności – serca stają się mieszkaniem Trójjedynego, stają się niebem. Przyjdź Duchu Święty!

            Niepozorny szczegół sceny wniebowstąpienia: “a kiedy ich błogosławił…”; papież Benedykt XVI zwrócił kiedyś uwagę na to, że nie ma w tym zdaniu żadnej informacji o tym, że to się kiedyś skończyło. Pan Jezus wstąpił do nieba, ale nadal ma wyciągnięte nad nami ręce i nam błogosławi; nasze życie nie ma szans uciec spod tego błogosławieństwa.
            Panie Jezu, na ten nasz Odpust, prosimy Cię, przymnóż nam wiary, abyśmy w ciężkich chwilach pamiętali o tym! Maryjo, Królowo Pokoju, nasza Patronko, módl się za nami!

Kiedy słyszę słowo “pokój”, to pierwszą definicją jaka przychodzi mi do głowy jest ta, że “pokój to brak wojny”. Pokój o jakim opowiada dzisiaj Jezus nie jest jedynie brakiem wojny, brakiem konfliktu albo tym, że ktoś nas zostawił w spokoju. Taki pokój, to może dać świat. Boży pokój ma zupełnie inny smak.

          Prosimy Cię, Panie Jezu, obdarz nas Twoim pokojem!

Pan Jezus mówi dzisiaj do nas, że miłość wzajemna ma być papierkiem lakmusowym, takim znakiem rozpoznawczym Kościoła. Ale tej miłości uczymy się ciągle na nowo, bo nie ma idealnych rodzin, parafii, wspólnot. Takich bez napięć, konfliktów, różnicy zdań. Dlatego wciąż konieczne jest NOWE przykazanie, także w tym sensie nowe, że ciągle zaczynamy od nowa, że się nie zniechęcamy, gdy coś idzie nie tak. Jesteśmy przecież uczniami, czyli ciągle i ciągle uczymy się miłości od Jezusa.            
Panie Jezu, bądź uwielbiony w Twoim Kościele!