Category: Rozważanie

„Pamięć”
zob. Łk 16, 19-31

          Cierpienie bogacza przywraca mu pamięć… Przypomniał sobie, że jest synem Abrahama; przypomniał sobie, że ten żebrak spod bramy ma na imię Łazarz; przypomniał sobie, że ma pięciu braci; przypomniał sobie wreszcie, że tego, co przeżywa obecnie można było uniknąć. Przypomniał sobie… tylko – patrząc na jego obecną sytuację – wydaje się, że trochę za późno…
Panie Jezu, przywracaj nam pamięć, otwieraj nam oczy! Dzisiaj! Uwielbiamy Cię! Amen!

„Bogu czy mamonie?”  
zob. Łk 16,1-13

            Pokaż mi jak robisz jedną rzecz, a powiem Ci jak robisz wszystkie inne, bo… (jak mówi w dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus) kto w bardzo małej sprawie jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny. Czyli co? Wirtuoza gry na skrzypcach poznaje się po jednym dźwięku, wybitnych śpiewaków po pierwszej nucie, mistrza sztuk walki po jednym ruchu, chrześcijanina po… no właśnie, po czym? Dzisiejsze czytania zdają się sugerować, że po tym, jak traktuje portfel…

„Siła powrotu”

zob. Łk 15,1-32

Dlaczego syn marnotrawny wrócił do ojca? Choć stracił wszystko – i pieniądze, i dobre imię, i swoją wymarzoną przyszłość – zachował jednak pamięć o swoim ojcu – że ojciec jest dobry – i ten obraz ojca staje się dla niego siłą do wyruszenia w drogę powrotną, drogę nawrócenia.

Panie Jezu, wlewaj w nasze serca pewność, że Twoja miłość, dobroć, otwartość się nie zmienia. Że Ty kochasz każdego człowieka cały czas z taką samą bezgraniczną mocą. Uwielbiamy Cię.

„Ponad PESEL i próg podatkowy”
zob. Flm 9b-10. 12-17

            Św. Paweł, pisząc do Filemona – znajdziemy to w drugim czytaniu dzisiejszej Liturgii Słowa – mówi o nowości, jaką przyniósł Chrystus: relacje, które On pozwala nam tworzyć, są świeże, inne, niesamowite. Oto właściciel niewolnika jest zapraszany do tego, żeby traktował niewolnika jak brata w Panu, jak kogoś z rodziny. Relacje w Chrystusie są głębsze, ważniejsze i idą ponad to co mówi PESEL, kolor skóry, sposób myślenia i próg podatkowy – a zdolność do przyjęcia innych z otwartymi ramionami jest znakiem uczniów Chrystusa.

„Na potem”
zob. Łk 14, 1.7-14
Umiejętność odłożenia nagrody to klucz do sukcesu w wielu dziedzinach, nie od razu przychodzi przecież radość z nauki nowego języka, gry na pianinie, ćwiczenia rysunku, treningu sportowego – czasami nagroda w postaci satysfakcji z dobrze wykonanej roboty przyjdzie po kilku latach. Chociaż proste, zwykłe „dziękuję”, to każdemu się przecież należy. Jezus zaskakuje i zaprasza nas dzisiaj do „odłożenia nagrody na potem”, na czas nieokreślony, aż do zmartwychwstania – zdaje się, że takie postawienie sprawy daje dużo wolności, mogę czynić dobro, nie kalkulując ile z tego będę miał…

Droga do nieba jest otwarta dla wszystkich, a Ojciec w Niebie jest tak bardzo zainteresowany naszym szczęściem wiecznym, że nie przyjmuje do wiadomości naszego uwikłania w to, co nas odciąga od tego. Przy Nim to wszystko okazuje się drobnostką. Przy Nim nawet wejście w jakieś życiowe pokrzywy staje się okazją do wzrostu i drogą do nieba! 

„Najpotężniejsza broń świata”

Jeremiasz, prorok z dzisiejszego pierwszego czytania, “obezwładniał ręce żołnierzy”, jedynie wypowiadając „słowa”. Słowem można zbudować
i można zburzyć; chyba wszyscy wiemy jak potężnym lekarstwem może być zwykłe (niezwykłe!) “bardzo Cię lubię!” i prawdopodobnie wszyscy wiemy jak wielkie spustoszenia może poczynić słowo złe. Mamy potężną broń, od nas zależy jej wykorzystanie – każde dobre słowo wypowiedziane z życzliwością
i miłością, to kolejny krok w kierunku tego, żeby nasz świat stawał się piękniejszy.

Gotowość na przyjście Pana

(Łk 12, 32-48)

Pan nadchodzi, ale przyjdzie o godzinie, której się nie domyślamy… Nie znamy dnia ani godziny Jego przyjścia… Będzie tak jak za dni Noego… Mamy czuwać, modląc się cały czas, abyśmy mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić i stanąć przed Chrystusem. Oczekujemy na Pana niosąc w sercu skarb wiary, która jest pewnością tego, czego się spodziewamy i dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy.

„Jezus nie pojedna???”

zob. Łk 12, 14

Dlaczego Jezus nie chce pomóc człowiekowi w potrzebie? Dlaczego nie wysłuchuje jego prośby – można by powiedzieć: jego modlitwy?
Bo dał nam przykazanie miłości i daje nam ogromny kredyt zaufania, że potrafimy rozwiązać z miłością małe i większe konflikty, bo daje i zadaje nam dokładnie tych ludzi, którzy są wokół nas, bo wie że damy radę ich kochać i że ich potrzebujemy żeby nauczyć się kochać naprawdę. Oczywiście możemy i powinniśmy prosić Jezusa o pomoc, ale możemy i powinniśmy budować dobro na ile się da, a nie tylko na ile to wygodne, albo na ile się opłaca.

Kiedyś w potrzebie szło się do przyjaciela (znajomego, sąsiada). Dziś raczej do nocnego sklepu lub na stację benzynową. Byle nie dać nikomu poznać, że czegoś mi brakuje. Byle nie wejść w tę krępującą zależność. Tymczasem w planie Boga człowiek człowiekowi człowiekiem. Innymi słowy nie wahaj się prosić, a kiedy ciebie proszą odpowiadaj tak, jak chciałbyś, aby tobie odpowiedziano. Bądź naprawdę natrętny i naprawdę hojny. Bądź naprawdę…