Category: Rozważanie

„Nie ubranie zdobi człowieka, ale…”

zob. Mt 17, 1-9

“Odzienie zaś stało się białe jak światło” – dzisiejsze czytanie mówi nam o tym, że nawet ubranie się zmienia w czasie Przemienienia! To co się dzieje z osobą Jezusa, ma wpływ nawet na Jego szatę, ubrania; z tego wynika, że to naprawdę nie szata zdobi człowieka ale człowiek szatę.

PS. A tak w ogóle, to jak ktoś ochrzczony, to znaczy, że też taką białą szatę dostał, taką samą jak miał Pan Jezus; a co więcej, może sobie przez ten świat, mocą Chrztu wyrażonego w tej białej szacie, wesoło iść, maszerować i wędrować: brać udział w Bożych przygodach jak Abram, walczyć w Bożych bojach jak Tymoteusz (bohaterowie dzisiejszej liturgii słowa) i zmartwychwstawać!

„Atak udaremniony”

zob. Mt 4, 1-11

Dzisiejsza Ewangelia mówi o doświadczeniu kuszenia: Pan Jezus jest zaatakowany przez złego ducha. Atak przeprowadzony jest za pomocą propagandy i dezinformacji – zły duch próbuje zmusić Jezusa do odpowiednich działań poprzez sianie wrogiej narracji, ubranej w piękne słówka.

Jezus pokazuje jak się przed tym bronić: przede wszystkim zero dyskusji i kontratak przy pomocy Słowa Bożego. Na wyposażeniu jest i inny niezawodny sprzęt: Eucharystia, Spowiedź, Droga Krzyżowa, Różaniec…  

Św. Jan Chryzostom, komentując jeden z wersetów dzisiejszej Ewangelii podkreśla, że doskonałości nie zdobywa się od razu, że zdobywa się ją krok po kroku, że na szczyt doskonałości włazi się stopień po stopniu; wylicza 9 stopni doskonałości.

Można sprawdzić na który stopień doskonałości udało się nam już wdrapać:
1) nie jestem tym, który pierwszy wyrządza krzywdę,
2) nie odpowiadam na krzywdę doznaną w stosunku 1:1, “oko za oko”,
3) nie odpowiadam na zniewagę, ale zachowuję spokój, gdy ktoś mnie obraża,
4) z własnej woli “nadstawiam drugi policzek”,
5) znoszę nawet więcej, niż w punkcie 4,
6) nie nienawidzę tego, który mnie znieważa i źle traktuje,
7) kocham tego, kto mnie obraża i wyrządza zło, (= chcę dla niego dobra),
8) wyrządzam dobro temu, który mi wyrządza zło,
9) modlę się za tych, którzy mnie prześladują.

Tego się nie da zrobić bez przekonania, że mieszka we mnie Duch Święty, który przypomina mi, że ja nie jestem mój, ale jestem Chrystusa; a jeśli tak, to mam wszystko, by przeżyć to życie tak jak On, Syn doskonałego Ojca w Niebie.

W pierwszym czytaniu mamy dzisiaj przedziwne stwierdzenie o tym, że Bóg nikomu nie pozwolił grzeszyć. Czytając to zdanie w kluczu Dobrej Nowiny słyszymy, że Pan Bóg tak stworzył człowieka, że ten jest w stanie wypełniać wszystkie Jego przykazania. I więcej! (o tym w Ewangelii) Że jest w stanie stanąć ponad gniewem, kiepskim słowem rzuconym w stronę, spojrzeniem pożądliwym itd., itd…

Pan Jezus wykorzystuje przepięknie symbol soli. Sól ma sprawiać, że gotowana potrawa nie będzie mdła. Jezus daje nam dzisiaj obietnicę, że z Nim, z Jezusem, każdy może tak gotować swoje życie, że stanie się ono najlepszą restauracją, w której wszystko smakuje jak najlepiej.

            Panie Jezu, który masz moc nadać smak naszemu życiu! Uwielbiamy Cię!

            Kiedy patrzę na swoje życie, na wszystko co mam i czego mi brakuje, co umiem, czego nie rozumiem, co mnie spotyka i co omija, czy mogę powiedzieć, że jestem błogosławiony? Jezus dzisiaj w Ewangelii mówi to płaczącym i biednym, choć po ludzku tego byśmy się nie spodziewali. Jezus patrzy na ciebie i widzi ogromne i głębokie błogosławieństwo w tobie i twoim życiu!!! Gdzie? Jak?

            Panie Jezu, naucz mnie patrzeć na świat, na Ciebie, na mnie samego Twoimi oczami!

Ewangelia dzisiejsza porywa nas do biegu za Jezusem, do wyruszenia z Nim na tour de Galilea. Etapy tej wędrówki znaczone będą opowiadaniem o światłości, o bliskości Boga, o spotkaniu Boga w pracy, przy łowieniu, o przygodzie, o relacji, o leczeniu chorób, o uzdrawianiu ze słabości. Jezusowe zmienianie świata to zwykłe chodzenie po Galilei, to jakaś prostota… – postanawiam, że w tym tygodniu nie będę komplikował tego, co w relacji z Nim może być proste i zwyczajne, i może zacząć się w pracy, od spaceru nad jeziorem, czy od zwykłej rozmowy z domownikami…

Ważna zasada z dziedziny „metafizyki tańca”: „Żeby przełożyć muzykę na taniec, to trzeba ją wziąć w siebie, do środka, i dopiero potem można ją przerobić na ruch”.

            Dzisiejsze czytania są właśnie o takim muzykowaniu i tańczeniu, a po prawdzie to o braniu do serca i przekładaniu na czyn – Izajasz przepowiada słowa, które warto przerobić na czyn; Paweł pisze o tych, którzy przetłumaczyli powołanie na świętość; Jan zaświadcza, że i do niego zostało skierowane słowo o Mesjaszu, że wziął je do siebie, że je przerobił i że oto teraz może wskazać na Jezusa.

            Pytanie na dziś mogłoby być takie: Jakie słowo bierzemy do siebie, jako “muzykę”? Czy da się ją przełożyć na jakiś radosny, Boży taniec?

„Nie zniechęci się i nie załamie”

zob. Mt 3, 13-17

  W jednym ze starożytnych komentarzy do Ewangelii chrztu Pana Jezusa czytamy, że Duch Święty jest przedstawiony tam jako gołębica, abyśmy łatwiej mogli zrozumieć że Duch Święty jest łagodny, kochający. I nawet jeśli nie zwracamy uwagi na jego obecność w naszym życiu, albo próbujemy Go przegonić, to On nie odchodzi, zostaje.

To jest komentarz dający nadzieję – nawet gdyby się okazało, że jestem ledwo tlejącym się knotkiem, to On się nie zniechęci, nie załamie, nie odejdzie, nie zagasi, bo … we wszystkim pokłada nadzieję.

Uwielbiamy Cię, Panie!

Pierwsze czytanie w tym nowo rozpoczętym roku zachęca nas do błogosławienia, to znaczy do zapraszania Pana Boga do wszystkich sytuacji, w których się znajdujemy – jakie by one nie były. Błogosławienie jest odwrotnością przeklinania, narzekania, osądzania, użalania się. Jest zapraszaniem Pana Boga do wszystkich sytuacji naszego życia, by Jego obecność w nich przeganiała nasze smutki, strachy i myśli o tym, że jest aż tak bardzo źle.
Niech to będzie dla nas wszystkich błogosławiony rok!

Z najlepszymi życzeniami i słowami błogosławieństwa –Wasi duszpasterze!