Category: Rozważanie

„Milczący” (zob. Mt 1, 18-24)

            Św. Józef. Ewangeliści pokazują go nam w różnych, najczęściej trudnych sytuacjach. Jedna wspólna cecha: pokazują go nam, jako tego, który milczy. I to jego milczenie nie jest przypadkowe. Nie jest to milczenie w stylu: “A co ja tam będę się odzywał”. Tym milczeniem Józef wbrew pozorom bardzo dużo mówi. To ciągłe milczenie Józefa zwraca uwagę na jego nieustanne słuchanie. Józef milczący, to Józef słuchający. Dzięki temu, że milczy, słyszy głos Anioła. Słyszy głos Boga. I w sytuacji trudnej wie co robić. Józefie słuchający, módl się za nami!

W Ewangelii z pierwszej niedzieli Adwentu pojawia się motyw arki. W tradycji żydowskiej w arce Noego widziano symbol Słowa. Znaczenie tego symbolu jest takie: kto słucha Bożego Słowa – wychodzi bezpieczny z wód życiowych potopów.

            Możliwe zadanie nr 1 na Adwent – a może i na cały nowy Rok Liturgiczny – znaleźć codziennie trochę czasu na ukrycie się w arce, tj. na zasłuchanie się w Słowo. Efekt: bezpieczeństwo w czasie potopu zagwarantowane.

Jest takie dzieło św. Efrema, Dialog Cherubina ze Złodziejem. Efrem opisuje w nim spotkanie Dobrego łotra z Cherubinem strzegącym bram raju. Cherub nie chce wpuścić łotra do raju i mówi, że od czasu grzechu Adama niebo jest zamknięte i on strzeże wejścia do niego (por. Rdz 3,24). Łotr przekonuje Cheruba dopiero wówczas, gdy pokazuje mu wytrych, łom, klucz do zamkniętych drzwi raju – Krzyż. Brama jest ponownie otwarta dla każdego z nas.              

               Chryste, Królu, Hojny Dawco kluczy do nieba, uwielbiamy Cię!

Ewangelia odwraca perspektywę. Wszystko leci w dół na łeb, na szyję, katastrofy, zjawiska, wojny, terror, a Pan Jezus mówi, że dla wierzących w Niego to nie czas stracony, ale sposobność.

            Panie, daj nam takie oczy, które w każdym zakątku naszej historii zobaczą miejsce na Twoje działanie, na manifestację Twojej mocy!

Saduceusze z dzisiejszej Ewangelii, żeby przekonać Jezusa, że niemożliwe jest zmartwychwstanie i życie po nim, opowiadają historię, za pomocą której chcą pokazać, że zmartwychwstanie nie mieści się w kanonach ludzkiej logiki, że stwarza problemy praktyczne, a zatem nie istnieje. Jezus podważa ich sposób rozumowania i mówi, że po zmartwychwstaniu obowiązywać będą zupełnie inne prawa, przekraczające nasze ciasne, ziemskie myślenie… A to, że nie będą się żenić ani za mąż wychodzić, wcale nie oznacza, że nie będzie tam się żyło miłością, a wręcz przeciwnie.

          Zacheusz, patron ciekawskich i wspinaczy drzewnych i ma kiepskie CV, może najgorsze w całym Jerychu. Ale Jezusa to nie bardzo interesuje – chce przyjść do niego i to właśnie to wproszenie się do domu owocuje zmianą serca.

          Jeśli masz kiepskie CV, takie, które każe Ci uciekać na drzewo, to się za zmiany nie zabieraj, bo i tak z tego nic nie będzie – najpierw zaproś Jezusa na kolację, zaproś Go do siebie…

„Rozmowa” zob. Łk 18, 9-14

Modlitwa faryzeusza z dzisiejszej Ewangelii pełna jest innych ludzi i to im przygląda się przede wszystkim, by połechtać swoje serce miłym poczuciem bycia blisko Boga, do którego wpadł na moment, by Mu to obwieścić. W tym czasie celnik rozmawia szczerze z Bogiem, bez przyglądania się komukolwiek.

O dar szczerej rozmowy z Tobą, prosimy Cię, Panie Jezu!

Dziś Jezus zaprasza nas do swojej rodziny i wbrew pozorom nie odrzuca swojej Mamy i braci, ale właśnie zaprasza słuchaczy do bycia swoimi krewnymi! W tej rodzinie narodziny odbywają się w Duchu, a dzieci są pieszczone na kolanach i karmione najlepszym mlekiem mądrości Bożej. Jedyny warunek, żeby z tego Bożego domu nie odejść, to trwać w Jego miłości.

 „Dziękuję”
zob. Łk 17, 11-19

          Niby prosta sprawa: zwykłe „dziękuję”, ale to ono jest granicą pomiędzy samotnością 9 tych, którym się należy i wspólnotą z Jezusem tego jednego (obcokrajowca! heretyka! innego! Samarytanina!), który podziękował. To ono jest miernikiem tego, co tak naprawdę w nas siedzi: roszczeniowe nastawienie do życia, które będzie rodziło nieustanne niezadowolenie, a w konsekwencji brak szczęścia, czy nastawienie do życia, które nawet trudne sprawy jest w stanie zmieścić w Eucharystycznym Chlebie i za nie podziękować? Takim ludziom szczęścia nie jest w stanie zabrać nikt i nic.

„Wiara i cierpliwość – klucz do szczęścia”

          Między wierszami dzisiejszego pierwszego czytania można przeczytać, że szczęśliwie żyć, to wierzyć że Bóg spełnia obietnice i oczekiwać ich z cierpliwością. Wiara i cierpliwość.  Można prosić i o pierwszą, żeby nam ją naprawiono (Łk 17,5: “Dodaj nam wiary”). Można prosić i o drugą, bo nie jesteśmy w stanie jej wyprodukować sami z siebie (Gal 5,22: “Owocem zaś Ducha jest miłość, radość, pokój, cierpliwość, …”).

Panie Jezu, dawco cierpliwej wiary! Uwielbiamy Cię!